146. Hikmet

Aşıkları zikrin deyip yorulmazmış,
Gittiği yöne yiğit olur, dönmezmiş.
Halka bulsa, aşık işe yorulmazmış,
Kehf iti gibi arif namından kalmazmış.

 Arif namına erişenler lezzet buldu,
Lezzet bulup, Hak yolunda rıza buldu.
Cisim ve canını feda edip gaza buldu,
Gerçek aşıklar vursa-çekiştirse  aldırmazmış.

Kıtmir itden ibret al  aşık isen,
Aksaklanıp yoldan kalma sadık isen.
Erler sever güzel kula layık isen,
Layık olan kullar yolda kalmazmış.

Başarı dileyip erenlere yakınlaş,
Gönül çözüp alakadan soğuklaş,
Dünyayı bırakıp, ahirete azıklan,
Azık alan ara yolda kalmazmış.

Aşık kullar cefa çekse, kanlar yutar,
Her ne cefa değse, onu rahat tutar,
Mihnet çekmeden, cefa çekmeden nasıl yeter,
Bu durumda olan aşık kalmazmış.

Aşık kullar inlerler gündüz-gece dinmeden,
Zar inleyerek nara vurur bağrı dolmadan,
Zakir kullar “erre” çeker daima yorulmadan,
Sohbet bulsa can oynatıp yorulmazmış.

Erişenler iyilere zayi kalmaz,
Sıdkı ile gerçek ihlaslı bulmadan kalmaz,
Gerçek yollara kadem koyan vursa dönmez,
Talib kullar matlubundan kalmazmış.

Kul Hoca Ahmed, ariflere mâil ol,
Her ne dese, kabullenip kâil ol,  
Hizmet edip yürüp gidip sâil ol,  
Hizmet eden muradına yetermiş.