187. Hikmet

Dedi alim Kur’an şu ki Tanrı sözü,
Kul gönlüne saldı nazar Hak gündüzü.
O makamı her dem görür gönül gözü,
Gözüm gördü, gönlüm ikrar kılmayım mı?

Pir geldikten sonra on sekiz bin alem sakin,
Yedi kat yer, yedi kat gök tesbih okur.
Aciz kulum, özüm mahzun, miskin, fakir,
Oldum ahir, dünyayı arkaya salmayım mı?

Aciz özüm yanar kav gibi kudret ile,
Mecaz özüm kuş gibi uçar himmet ile.
Geçti ömrüm, geldi, görün, nevbet ile,
Dostlarıma sözümü yadigâr bırakmayım mı? 

Söylüyorum İzim Allah yadı ile,
İçim-dışım nura parlar yadı ile.
İhsan kıldı Allah gündüz fazlı ile,
Dışım cevher müşterisine satmayım mı?

Zayıf özüm İzim Hakk’ın kelamına,
Göz açarak bakma dünya haramına.
Getirdiler mey-i aşkın otağına,
Girip orada binler destan söylemeyim mi?

Ne verirler ahiretde kuru söze,
Yaptığın işin yönelmesin yardan gayrıya.
Uzak sefer gelmiştir şimdi bize,
Geri kaldım o kervana yetmeyim mi?

Duygulanıp ağlamaktansa yanman gerek,
Eğri olup yürümektense ölsen gerek.
Kul Hoca Ahmed, tevbe ile ölsen gerek,
Bal misali o dem zehrini tatmayım mı?