249. Hikmet

 


    
Kurban bayramı ayı geldi, gelin, dostlar, 
Zâhir-bâtın aydın kılıp cemâl görün. 
İtikafda samimi durup, nefsi vurup,
Can ve gönlü bir denk kılıp cemâl görün.

Nefsi vurup, dil kalesini boş bırakın,
Allah desen, gâib koşar avâzını, 
Habersizler bilmez sözü bu fehmini,
Can ve gönlü ihsân kılıp, cemâl görün.

Nefsi vurup, dil kalesine versen huzur, 
Huzur versen, sen yürürsün, orada rahat, 
Mahşer günü mürşidin bakar sana mutlu, 
Burada ağlayıp, orada varıp cemâl görün.

Nefsi vurup, din kalesini binâ versen, 
Kanlar yutup tevbe kılsan, geçer günâh, 
Elin açıp, âmin desen, geçer İlah,
Az gönül evini tevbe edip, cemâl görün.

Tevbe kılsan nasıl güzel, tevbe eyle,
Ondan sonra Hakk rahmetin söyleyip gör, 
Cehâlette ömrün geçti, insaf eyle, 
Hakk’tan korkup, insaf kılıp, cemâl görün.

Hayvan kılmayıp, âdem kıldı korkmak için, 
Kıyâmetin şiddetinden ürkmek için,
Hakk’tan korkup, gözyaşını dökmek için,
Vâh ne yazık, figân edip, cemâl görün.

Ey heveskâr, âşık olsan, candan geç,
Gece uykusunu haram kılıp, yaşını saç,
Ondan sonra şevk şarâbını doyası iç,
Canı incitip, canân olup, cemâl görün.

Nice söylesem, işitmezsin, ey habersiz, 
Câhillere lâyık çeksin ciğer kanı,
Söz aslını bilenlere inci ve cevher,
Cevher bulup, figân kılıp, cemâl görün.

Kul Hoca Ahmed, tevbe giysisini giymek gerek, 
Hakk’tan korkup, kötü nefsi bırakmak gerek, 
Halktan kaçıp, yalnız Hakk’ı sevmek gerek, 
Aslın toprak, sudan olup, cemâl görün.